Nederlanders sleutelen al eeuwenlang aan hun steden en landschappen. Vrijwel iedere plek in Nederland is door mensenhanden vormgegeven. Het resultaat is een hybride landschap waar het onderscheid tussen steden en landschappen steeds verder vervaagt. De hedendaagse planvorming in dit hybride landschap vormde het thema van de tentoonstelling in het Nederlands Paviljoen op de 9e Architectuur Biënnale Venetië. Het NAi heeft MUST gevraagd een bijdrage te leveren met een cartografische analyse van transformerend Nederland in de afgelopen 150 jaar.
Het startpunt van de analyse is 1860, een jaartal in een periode waarin de geleidelijke maar onstuitbare, en steeds versnellende transformatie van stad en landschap van start gaat. De keuze voor het jaar 1860 als beginjaar heeft ook een praktische reden. Pas rond 1860 was Nederland voor het eerst volledig in kaart gebracht door de Topographische Inrichting Nederland, de voorloper van de Topografische Dienst.
Tussen iedere kaart van MUST zit een periode van dertig jaar. Het eindpunt van de reeks is 2010. Dit is een redelijk betrouwbaar beeld van de nabije toekomst zoals dat op basis van de huidige gegevens over concrete plannen geschetst kan worden. Het kaartbeeld van 2010 is al bijna een vertrouwd beeld van Nederland. Toch is het ook een bijzonder schokkend beeld als het vergeleken wordt met de kaart van 1860. In slechts 150 jaar heeft Nederland zijn maagdelijke overzichtelijkheid verloren en is het bijna onherkenbaar veranderd.
Periode
2004
Product
Kaartenreeks, tentoonstelling
Opdrachtgever
NAi
